ငါးမန်းစာ

ပင်လယ်ပြင်ဆိုင်ရာဇီဝဗေဒပညာရှင်တစ်ဦးက ငါးမန်းတစ်ကောက်ကို စမ်းသပ်ခန်းထဲရှိတဲ့ လက်တွေ့စမ်းသပ်ချက်ပြုလုပ်မယ့် ကန်အကြီးကြီးတစ်ခုထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ငါးစားအဖြစ် ငါးသေးသေးလေးတွေကိုလည်း ထည့်ပေးလိုက်တယ်။

သူမျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ ငါးမန်းက ငါးလေးတွေကို ချက်ချင်းတိုက်ခိုက်စားသောက်ပြစ်လိုက်တယ်။

အဲဒီနောက် အဲဒီကန်ထဲကို ကြည်လင်တဲ့ဖန်ချပ်တစ်ခုနဲ့ ထည့်ပြီး နှစ်ကန့်ကန့်လိုက်တယ် ပြီးတော့ ငါးမန်းကို ကန့်လိုက်တဲ့ကန်ရဲ့တစ်ဘက်မှာ ရှိနေစေတယ်။ ပထမတစ်ခေါက်ကလိုပဲ ငါးစားအဖြစ် ငါးအသေးလေးတွေကို ကန်ရဲ့အခြားဘက် အကန့်ထဲမှာ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။

ငါးမန်းဟာ အဲဒီငါးသေးသေးလေးတွေကို တိုက်ခိုက်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကြားထဲမှာခံနေတဲ့ ဖန်ချပ်ကြောင့် အချည်းအနှီးဖြစ်ရတယ်။ သတ်မှတ်ရက်ပေါင်းများစွာ ငါးမန်းဟာ တိုက်ခိုက်ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့တယ်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ဇီဝဗေဒပညာရှင်က ကန့်ထားတဲ့ဖန်ချပ်ကို ကန်ထဲကနေ ဖယ်ထုတ်လိုက်ပေမယ့် ငါးမန်းဟာ ငါးအသေးလေးတွေကို တိုက်ခိုက်ဖို့မကြိုးစားတော့ဘူး။ ငါးမန်းက ကန်ထဲမှာ အကာအကွယ်ရှိနေသေးတယ်လို့ ထင်တဲ့အတွက် သူ့ကြိုးစားအားထုတ်မှုကို ရပ်တန့်လိုက်တယ်။

သာမန်လူတန်းစားတော်တော်များများဟာ ဆုံးရှုံးမှုတွေ၊ ကျရှုံးမှုတွေနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်ကြုံရပြီဆိုရင် အရှုံးပေးတတ်ကြတယ်။

ဒီဇာတ်လမ်းလေးမှာ ပေးချင်တဲ့သင်ခန်းစာက‌ ကျရှုံးမှုအမျိုးမျိုးနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်ကြုံတွေ့ရတယ်ဆိုစေဦးတော့ အရှုံးမပေးလိုက်ကြဖို့၊ အမြဲတမ်းကြိုးစားအားထုတ်နေဖို့ပါပဲတဲ့။ ငါးမန်းကြီး လက်မလျော့ခဲ့ဘူးဆိုရင် သူ့အနားမှာ အလွယ်တကူ‌ရှိနေတဲ့ ငါးတွေကို စားခွင့်ရနေဦးမှာပါ။ ကိုယ့်အနားအလွယ်တကူရှိနေတဲ့ အခွင့်အရေးဆိုပေမယ့် ကြိုးစားအားထုတ်မှုမရှိဘူးဆိုရင် ဘာမှဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

Trans: အောင်မျိုးထွန်းကျော်

ရန်ဖြစ်နေကြတယ်

မြန်ပြည်​ကိုလွှတ်​လပ်​​ရေး​ပေးပြီး နှစ်ပေါင်း ၇၀ ကျော်ကြာပြီးမှ ကာနယ်စလေဒင် တစ်​​ယောက်​ဘာစိတ်​ကူးရသည်​မသိ မြန်​မာပြည်​ကို လာလည်​ပါ​တော့တယ်​။

ကျွန်ုပ်​လည်း ​ဘော်​ဒါရင်​းတွေဆို​တော့ သူသွားချင်​တဲ့​နေရော​တွ လိုက်​ပို့ပေးပါတယ်​။

"ဟာ ​မောင်​ရင်​တို့ အ​တော့်ကိုထိန်းသိမ်းထားတာပဲ ကြည့်စမ်းပါအုံး ရန်​ကုန်​မြို့ကြီးက ကျုပ်​တို့အင်္ဂလိပ်​အုပ်​ချုပ်​တုန်​းကအတိုင်​းပဲ ဘာမှမ​ပြောင်​းလဲဘူး...."

"ဟုတ်..."

"ကျုပ်​ကို ဆိပ်​ကမ်းလိုက်​ပို့​ပေးပါအုံး..."

ကျွန်ုပ်လည်း ဝါးတန်းဆိပ်ကမ်းခေါ်လာတော့ ရန်ကုန်မြစ်ထဲက သင်္ဘောတွေကြည့်ပြီး

“အို့မိုင်ဂေါ့ ... ဦးနာအောက်နဲ့ ကျုပ်တို့အင်္ဂလိပ်ပိုင် ဧရာဝတီသင်္ဘောကုမ္ပဏီ ပြိုင်ခဲ့ကြတဲ့ သင်္ဘောတွေ အခုထိသုံးလို့ရနေတာ တကယ်အံ့သြတယ် မြန်မာတွေ သိပ်တော်တယ်"

ချီးကျူးကာ မန်းလေးကို ရထားဖြင့်သွားချင်သည်ဆိုသဖြင့် လိုက်ပို့ရာ

​"မောင်​ရင်​ ရထားလမ်းက ဒီတစ်​လမ်းပဲရှိတာလား...."

"ဟုတ်ပါတယ်...ကာနယ်"

"ဟာ ...ဒီရထားလမ်းက ကျုပ်​တို့​ဖောက်​ခဲ့တာ​လေ ဒါနဲ့မန်း​လေးကိုကားလမ်းဘယ်​နှစ်​လမ်းရှိလဲ.."

“သုံးလမ်းပါ။ ရန်ကုန်-ပြည်-မိတ္ထီလာ-မန်းလေး၊ ရန်ကုန်-ပျဉ်းမနား-မိတ္ထီလာ-မန်းလေး နဲ့ ရန်ကုန်-မန်းလေး အမြန်လမ်းပါ”

"ဟင်​ ​မောင်​ရင်​​ပြောသလိုဆို အမြန်​လမ်းတစ်​ခုပဲ​မောင်​ရင်​တို့ ​ဖောက်​တာ​ပေါ့ ..."

"ဟုတ်...ဟုတ်...ပါတယ်"

ကျွန်ုပ်လည်း ရှက်​ရှက်​နဲ့ဖြေလိုက်ရတယ်။

"ဒါနဲ့ မန်းလေး မြစ်ကြီးနားလမ်​းထပ်​​ဖောက်​သေးလား..."

"ရထားလမ်းရော ကားလမ်း​ရော ကာနယ်​တို့ ဖောက်ထားခဲ့တဲ့အတိုင်းပါပဲ..."

ကျွန်ုပ်​​ခေါင်းတောင်​မ​ဖော်​ရဲ​တော့

“ထားပါတော့ ရိုးမတောကြီး ကျွန်ုပ်ကြည့်ချင်တယ်။ ကျွန်ုပ်တို့ တစ်ပင်ခုတ် ၁၀ပင်စိုက်ခဲ့တာ ခုလောက်ဆို စိမ်းစိမ်းစိုစို ရှိလောက်ရောပေါ့”

"ဟို​လေ ဟို ဟို ရိုးမကြီးတော့မရှိ​တော့ပါဘူး..."

"ဘာ မောင်ရင် ..."

"ဟုတ်​ပါတယ်​ မရှိ​တော့ပါဘူး..."

"ဟာ.." ကာနယ်​စ​လေဒင်​ သူ့နဖူးသူရိုက်​ကာ ​နောက်​လှန်သွားတယ်​ ခဏနေမှ

​"မောင်​ရင်​တို့ နှစ်​၇၀ ​လောက်​ဘာလုပ်နေကြလဲ..."

ကျွန်ုပ်လည်း မပွင်တပွင့်​လေသံဖြင့်

"ရန်ဖြစ်နေကြပါတယ် ကာနယ်..."

"ငင့်"

မုဆိုးလက်