နိုင်ငံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးအတွက် မြန်မာယူနီကုဒ်စံစနစ်ကို သုံးကြစို့

ဘာသာများနှင့် လူ

A: ကမ္ဘာမှာ ဘာသာတွေ ဘာလို့ အများကြီး ရှိနေရတာလဲ။ ဘာသာရယ် လို့ တစ်ခုတည်း အဖြစ် ထားပြီး ပေါင်းစည်းပြီး ချစ်ချစ် ခင်ခင် ရှိနေကြရင် မကောင်းဘူးလား။

B: ခင်ဗျား စိတ်ကူးယဉ်နေတာပဲ ဗျ။ ကြည့်စမ်းပါ။ လူတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အနီး အနား သွေးချင်းတောင် တူလို့လား။ — တစ်ဦး တစ်ယောက်ချင်းစီ ကိုယ်တိုင် ကျင့်သုံး မှ ရမယ့် ဘာသာရေးကို ခင်ဗျား ဘာလို့ အဲ့လိုတွေးရတာလဲ။ အဲ့လို မထင် လိုက်ပါနဲ့။

ကမ္ဘာမှာ ဘာသာတွေ အများကြီး ရှိသင့်ပါတယ်။ အခုလို ရှိနေ တာ လည်း သဘာဝ ကျပါတယ်။ အဖွဲ့အစည်း တစ်ခုက ဘာသာ ရေး မဟုတ်ဘူး။ လူဦးရေ များလာတာနဲ့ ဘာသာရေး အစစ် အမှန် မဖြစ် ဘူး။ ဘာသာရေး ဟာ စင်စစ် ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦး ချင်းစီ ရဲ့ ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျ သိမြင်မှု သက်သက် ပါ။ လူ တစ်ယောက်ဟာ ဘယ်တော့ မှ နောက် တစ်ခါ ထပ် မဖြစ် ဘူး။ နောက်တစ်ယောက် အနေနဲ့ ပုံတူ ကားကျ ထပ်မရှိဘူး။ သူ ဟာ တစ်သီးပုဂ္ဂလ သူကိုယ်တိုင်သာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါ့ကြောင့် – အဲ့ဒီ လူတစ်ဦးချင်းရဲ့ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ သဘာဝနဲ့ ယှဉ်ရင်- အခု ရှိတဲ့ ဘာသာရဲ့ အရေအတွက်က နည်းနေ ပါသေးတယ်။ လူပြော သူပြော များတဲ့ လေးငါး ခြောက်ခု ၊ (အသေးစိတ် ပါ ထပ်တွက်ရင်) အလွန်ဆုံးမှ သုံးရာကျော်လောက်ပဲ ရှိဦး မယ် ထင်ပါတယ်။ တကယ်က – ကမ္ဘာမှာ လူဦးရေ ဘယ်လောက် ရှိသလဲ။ သန်းနဲ့ ချီ ရှိနေတာပဲ မဟုတ်လား – ရှိရင် ရှိ သလောက် အရေ အတွက် အတိုင်း ဘာသာ အရေအတွက် ဟာ ရှိနေသင့်တယ်။ လူတစ်ဦးမှာ တစ်ဘာသာ နှုန်းကျ ရှိနေ ရင် ပို သင့်တော်လိမ့်မယ်။ အဲ့အခါ – လူတိုင်း ကိုယ့်ဘာသာ ကို ကိုယ် တကယ် လည်း ကိုယ်တိုင် ကိုယ် ကျ လုပ်ဖြစ် တယ်။ ထိန်းသိမ်း ဖြစ် လာ တယ်။ စောင့်စည်း နိုင် လာတယ်။ တစ်ဦး နဲ့ တစ်ဦး လေးစားမှုလည်း ရှိလာမယ်။ အကောင်းဆုံးက – ဘာသာ ကို အစွဲပြုပြီး – အုပ်စု သင်းဖွဲ့ ရင်း – ကိုက်ကြ၊ ကုတ်ကြ၊ မာန်ဖီ ကြတဲ့ အဖြစ် ကလည်း လွတ်ပါလိမ့်မယ်။

Zayya

May 10th 2012 @3:15 PM

သူတို့ဆီက လူငယ်တွေ အပိုင်း (၂) နိဂုံး

ကြီးမားကျယ်ပြန့်တဲ့ကုမ္ပဏီ 

ကျွန်တော်တို့ သွားရောက်လေ့လာခဲ့တဲ့ နေရာတော်တော်များများမှာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တရုတ်အမျိုးသမီး ဧည့်လမ်းညွှန်တွေက လိုက်လံရှင်းပြလေ့ရှိတယ်။ အလားတူပဲ ရထားစီးတဲ့အချိန်မှာလည်း လက်မှတ်စစ်၊ တွဲထိန်းတွေဟာ အမျိုးသမီးတွေပါပဲ။ ယွမ်တကုမ္ပဏီကို သွားရောက်လေ့လာချိန်မှာတော့ အင်ဂျင်နီယာ နည်းပညာတွေ ဖြစ်နေတာကတစ်ကြောင်း၊ အဲဒီနေရာက သီးသန့်မြို့လေးတစ်ခုလိုဖြစ်နေတာက တစ်ကြောင်း ကြောင့် ထင်ပါရဲ့ ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်း အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်က တာဝန်ယူရှင်းပြပေးပါတယ်။ အသက် ၂၅-၃၀ ဝန်းကျင်လောက်သာ ရှိဦးမယ့် ဒီမိန်းခလေး တာဝန်ယူရှင်းပြပေးရတဲ့ ယွမ်တကုမ္ပဏီ ဟာ သေးသေးကွေးကွေး ကုမ္ပဏီမဟုတ်သလို၊ လာလေ့လာတဲ့သူတွေထဲမှာလည်း ကတ်သီးကတ်သတ်မေးခွန်းတွေ အလွန်မေးတတ်တဲ့ သတင်းသမားတွေ ပါလာခဲ့တယ်။

အင်္ဂလိပ်လို ဘရော့(Broad) ကြီးမားကျယ်ပြန့်သော လို့အဓိပ္ပာယ်ရတဲ့ ဒီကုမ္ပဏီက နာမည်နဲ့လိုဂိုလည်း လိုက်ဖက်ပါတယ်။ တော်တော်များများ သိကြတဲ့ @ (At) သင်္ကေတ a နေရာမှာ b နဲ့အစားထိုးပုံဖော်ထားတဲ့ လိုဂိုအမှတ်တံဆိပ်ဟာ ယွမ်တကုမ္ပဏီပါ။ “ဘီ” ဘရော့ ယွမ်တက တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာရှိရမယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ယွမ်တကုမ္ပဏီဆိုတာထက် ယွမ်တကုမ္ပဏီအုပ်စု လို့ခေါ်မှ ပြည့်စုံမှာပါ။ ဒီကုမ္ပဏီမှာက လုပ်ငန်းမတူတဲ့ သီးခြားလုပ်ငန်းတစ်ခုစီအတွက် ကုမ္ပဏီခွဲ လေးခုရှိတယ်။

လေအေးပေးစက်ထုတ်လုပ်တဲ့ ကုမ္ပဏီအဖြစ် ၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ စတင်ထူထောင်တယ်။ သူတို့ဆီက ထုတ်တဲ့ လေအေးပေးစက်တွေက လျှပ်စစ်မီးမလိုဘူး၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကို ထိခိုက်မှုမရှိဘူး။ စက်ထဲမှာပါတဲ့ ဓာတ်ငွေ့တွေ ဓာတ်ပြုပြီး လေအေးပေးစက်ကို လည်ပတ်စေတယ်။ ဘယ်ကနေလာတဲ့ နည်းပညာလဲဆိုတော့ လူအရေပြားပေါ်ကို အရက်ပျံစွတ်လိုက်ရင် စွတ်ပြီးခဏ အေးကျန်နေခဲ့တဲ့စနစ်ကနေ တီထွင်ထားတာလို့ ဆိုတယ်။

၁၉၉၇ ခုနှစ်မှာတော့ ချန်ရှားမြို့လယ်ခေါင်ကနေ ၁၆ ကီလိုမီတာ (၁၀ မိုင်နီးပါး)၊ ချန်ရှားလေဆိပ်ကနေ ၁၂ ကီလိုမီတာ (၇ မိုင်ခွဲ)လောက်အရပ်မှာ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့လေ့လာခဲ့ရတဲ့ ယွမ်တသိပ္ပံနှင့်နည်းပညာ ဥယျာဉ်၊ ယွမ်တရုံးချုပ်ကို တည်ဆောက်ခဲ့တယ်။ တစ်စတုရန်းကီလိုမီတာ (၂၄၇ ဧကကျော်)ရှိတဲ့ စက်မှုမြို့တော်ဆိုပေမယ့် သူတို့တပ်ထားတဲ့ ဥယျာဉ်ဆိုတဲ့အမည်နဲ့လိုက်အောင် ၀ ဒဿမ ၆၈ စတုရန်ကီလိုမီတာ (၁၆၈ ဧက)ကို ဂေဟဗေဒစနစ်နဲ့ အော်ဂင်းနစ်စိုက်ပျိုးရေးအတွက် ချန်ထားပြီး ကျန်တဲ့မြေနေရာတွေအပေါ်မှာ စက်ရုံအလုပ်ရုံ တွေကို တည်ဆောက်ထားတာပါ။ အဲဒီကအဆောက်အဦးတွေမှန်သမျှ သူတို့ကုမ္ပဏီက ထုတ်တဲ့ နည်းပညာတွေနဲ့ချည်း စီမံထားတယ်။ ယွမ်တသိပ္ပံနှင့်နည်းပညာဥယျာဉ်ထဲမှာ ပူပြင်းခြောက်သွေ့ပြီး မွဲခြောက်ခြောက် ဖြစ်မနေဘူး၊ အနံဆိုးတွေထွက်မနေဘူး။ စိမ်းစိုပြီး ဝန်ထမ်းတွေအတွက် နေချင်စဖွယ်ကောင်းတဲ့ တကယ့် ဥယျာဉ်တစ်ခုပါ။

ယွမ်တက လေထုသန့်စင်ပေးတဲ့ နည်းပညာကုမ္ပဏီကို ၂၀၀၅ ခုနှစ်မှာ တိုးချဲ့တည်ထောင်တယ်။ အဲဒီစက်တွေက လေထုအပူချိန်ကို ၈၀ ရာခိုင်နှုန်းထိန်းပေးထားနိုင်ပြီး လေထုကို ရာနှုန်းပြည့်နီးပါး သန့်စင်ပေး နိုင်ပါသတဲ့။ ဒီကုမ္ပဏီက လေထုညစ်ညမ်းမှုကို တိုင်းတာတဲ့စက်တွေနဲ့ လေထုညစ်ညမ်းမှုကနေ ကာကွယ်တဲ့ပစ္စည်းတွေ ထုတ်လုပ်ပါတယ်။

အဲဒါအပြင် သူတို့ဆီကထုတ်တဲ့ စွမ်းအင်ချွေတာရေးပစ္စည်းတွေကို သုံးပြီး စွမ်းအင်ချွေတာနိုင်စေဖို့အတွက် စွမ်းအင်အသုံးချမှု စီမံခန့်ခွဲရေးကုမ္ပဏီကို ၂၀၀၇ ခုနှစ်မှာ တည်ထောင်ထားတယ်။ ဒီကုမ္ပဏီက စွမ်းအင်အသုံးချမှုဆိုင်ရာ ပစ္စည်းတွေ၊ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုတွေ၊ ဒီဇိုင်းတည်ဆောင်မှုနဲ့ လုပ်ငန်းလည်ပ တ်နိုင်တဲ့အထိ တာဝန်ယူ ဆောင်ရွက်ပေးတယ်။

“လူသားဖြစ်တည်မှုအတွက် အချိုးညီညီ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု အစစ်အမှန်ကို ရှာတွေပြီ” ဆိုတဲ့ ကြွေးကြော်သံ နဲ့အတူ ဆောက်လုပ်ရေး နည်းပညာကုမ္ပဏီကို ၂၀၀၉ ခုနှစ်မှာ တည်ထောင်ခဲ့ပြန်တယ်။ သူတို့ဆီက ဆောက်လုပ်ရေး ဆိုတာက သံချီသံကွေးလေးလုပ်လိုက်၊ ကျောက်သွေးလေးလောက်လိုက်၊ ပုံလေးရိုက်လိုက်နဲ့ အဆောက်အဦး တစ်ခုတစ်ခုကို နှစ်ပေါက်နေအောင် လုပ်တာမျိုးမဟုတ်ဘူး။ သူတို့ကုမ္ပဏီ မှာ အတိုင်းအတာအတိကျနဲ့ ပုံစံထုတ်ထားပြီးသားတွေကို ဆောက်တဲ့နေရာတွေမှာ လာတပ်ဆင်တာမျိုးပါ။ သူတို့ဆောက်တဲ့ အဆောက်အဦးတွေက ရစ်ချက်စတာစကေး ၉ အဆင့်ရှိတဲ့ငလျင်ဒဏ်ကို ခံနိုင်တယ်လို့ ဆိုတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဆောက်လုပ်နိုင်တဲ့နှုန်းကလည်း ၁၇၀၀၀ စတုရန်းမီတာ (စတုရန်ပေ တစ်သိန်းရှစ်သောင်းကျော်)ရှိတဲ့ အထပ် ၃၀ အဆောက်အဦးတစ်ခုကို နာရီပေါင်း ၃၆၀၊ ၁၅ ရက်နဲ့ အပြီး ဆောက်နိုင်တယ်။ တစ်ရက် နှစ်ထပ်နှုန်းလောက်နဲ့ကို ဆောက်နိုင်တာ။ အဆင်သင့်လုပ်ထားပြီးသား အတိုင်းအတာအတိအကျနဲ့ ပုံစံတွေကို လာရောက်တပ်ဆင်တာ ဖြစ်လို့ အဆောက်အဦးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ပစ္စည်းအလေအလွင့်နဲ့ အမှိုက်ဆိုတာလည်း မရှိသလောက် နည်းတယ်။

သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် ထိခိုက်မှုမရှိအောင် နည်းပညာသုံးလုပ်ဆောင်နေတဲ့ ယွမ်တကုမ္ပဏီဟာ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံပေါင်း ၁၉၅ နိုင်ငံရှိတဲ့အထဲက နိုင်ငံပေါင်း ၈၀ မှာ ဈေးကွက်ဝေစု ရရှိထားပါတယ်။ ဒီလောက်ကြီး ကျယ်တဲ့ ကုမ္ပဏီအကြောင်း ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ကို ရှင်းလင်းပြောကြားဖို့ အသက် ၂၅-၃၀ လောက်သာရှိသေးတဲ့ မိန်းကလေးလက်ထဲ တာဝန်အပ်နှင်းရဲတဲ့ ယုံကြည်မှုကို သဘောကျမိတယ်။

ပါလာတဲ့ သတင်းသမားတွေက မြန်မာနိုင်ငံကို ပို့တဲ့ပို့ကုန်တွေမှာ အခြားနိုင်ငံတွေကို ပို့တဲ့ပို့ကုန်တွေထက် အရည်အသွေးလျော့ထားတာမျိုးတွေ ရှိသလားမေးတော့ ကျွန်မတို့မှာ အဲဒီလိုမူဝါဒမျိုးမရှိပါဘူး။ ကျွန်မတို့ ကုမ္ပဏီတည်ထောင်သူက သုံးစွဲသူတွေအားလုံးကို တပြေးညီဆက်ဆံဖို့ ဆန္ဒပြင်းပြသူပါတဲ့။

ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ ပြန်လာပြီးတဲ့နောက် ဇွန်လ ၂၇ ရက်နေ့မှာ ယွမ်တဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီကို မြန်မာနိုင်ငံက ဆောက်လုပ်ရေးအင်ဂျင်နီယာအဖွဲ့ သွားရောက်လေ့လာခဲ့ကြတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကို ယွမ်တ ကုမ္ပဏီ အင်တာနက်သတင်းစာမျက်နှာမှာ တင်ထားတာဖတ်ရလို့ ကျေနပ်မိတယ်။ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ လေ့လာတာနဲ့ သူတို့လေ့လာတာ မတူနိုင်ဘူး။ သူတို့က လုပ်ငန်းခွင်မှာ တကယ်အလုပ်လုပ်နေကြသူတွေမို့ နိုင်ငံအတွက် ပိုပြီး အကျိုးရှိနိုင်တယ်။

လေးနှစ်အရွယ်သမီးငယ်

ဒီပြည်နယ်နှစ်ခု ခရီးစဉ်တစ်လျှောက်လုံးမှာ ကျွန်တော်နဲ့မိတ်ဖွဲ့ခွင့်ရသူတွေဆီကနေ ဝီချက်အကောင့်တွေ ပါ ချိတ်ဆက်ထားခဲ့တယ်။ ရေးတဲ့သားတဲ့အချိန်မှာ လိုအပ်ရင်မေးမြန်းနိုင်ဖို့အပြင် သူတို့စိတ်အခြေအနေနဲ့ ဘဝတွေ ကိုလေ့လာချင်လို့ပါ။

သူတို့လူမှုကွန်ရက်သုံးပုံက စည်းကမ်းရှိတယ်။ သူတို့ရဲ့ပို့စ်အတော်များများကို သောကြာ၊ စနေ၊ တနင်္ဂနွေလို ရက်တွေမှာသာ တွေ့မြင်နိုင်တယ်။ သူတို့မိသားစု၊ သူတို့အလုပ်အကြောင်းကလွဲရင် အခြားဘာပို့စ်မှ ဘာအကြောင်းကိုမှ မတွေ့ရဘူး။ အားလပ်ရက် မိသားစုအပန်းဖြေခရီးထွက်တာမျိုး၊ သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေတာမျိုးတွေကိုပဲ တွေ့ရတတ်တယ်။ အဲဒီလိုရက်တွေမှာ အားလုံးကို လွှတ်ချထားပြီး တကယ့်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေကြတာ။

ကွမ်ရှီပြည်နယ် နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေး၊ အာဆီယံဆက်ဆံရေးဌာနမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ မမြတ်နိုးချယ်ရီ တရုတ်အမည် မစ္စချင်ဝမ်ကျန် (Qin Wenjian)ဆိုရင် အသက် ၃၃ နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ပြီးတော့ မြန်မာစကား တတ်တယ်။ သူမ ယွင်နန် မင်ကျုတက္ကသိုလ် ကနေ မန္တလေးနိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်မှာ မြန်မာစာ လာသင်ဖူးတယ်။ မြတ်နိုးချယ်ရီ ဆိုတာက မြန်မာသူငယ်ချင်းတွေက ပေးထားတဲ့ နာမည်တဲ့။ သူမဝီချက်တစ်ခုလုံး သူမရဲ့ လေးနှစ်အရွယ် သမီးလေးပို့စ်တွေက များတယ်။ အပတ်တိုင်းလိုလို သူ့သမီးလေးသွားချင်တဲ့ နေရာတွေ၊ ဗဟုသုတရမယ့်နေရာတွေ၊ ကိုယ်လက်ကြံ့ခိုင်ရေးအတွက် ကစားလို့ရ မယ့်နေရာတွေကို ခရီးတိုတွေ လိုက်ပို့ပေးလေ့ရှိတယ်။

အဲဒီလေးနှစ်သမီးဆိုတာလည်း ချစ်စရာကောင်းသလို အင်္ဂလိပ်စာအဖတ်၊ အပြောမှာ ဖော်နက်တစ် အသံထွက်အတိုင်း ဖတ်နိုင်၊ ပြောနိုင်နေပြီ။ တစ်ရက်တော့ သူ့သမီးဆော့တဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်တွေတက်လာလို့ ကြည့်မိလိုက်တယ်။ ကလေးက သူ့အမေအကူအညီနဲ့ လက်ကနေလှည့်လိုက်ရင်မီးလင်းတဲ့ဂျင်နရေတာလေး ဆင်နေတာ။ လက်လှည့်ဂျင်နရေတာဆိုတာ သံလိုက်စက်ကွင်းလည်ပတ်မှုကနေ လျှပ်စစ်ထုတ်ပေး တဲ့စက်ပါ။ အဲဒီစက်ကို တပ်ဆင်ပြီးသွားပြန်တော့ သူ့ရဲ့တပ်ဆင်ထားမှုနဲ့ အဲဒီစက်ရဲ့အလုပ်လုပ်ပုံကို အင်္ဂလိပ်စကားပြောနဲ့ ရှင်းလင်းတင်ပြသေးတယ်။

တရုတ်နိုင်ငံက လူငယ်တွေ တော်တယ်ဆိုတာ သူတို့လေ့လာသင်ယူရတဲ့ အခြေအနေတွေ၊ ပြုစု ပျိုးထောင်ခံ ရတဲ့ စနစ်တွေ ကောင်းနေလို့ပါ။

အမုန်းစိတ်နဲ့တော့မရ

တရုတ်ကောင်စစ်ဝန်ရုံး၊ တရုတ်-မြန်မာချစ်ကြည်ရေးအသင်းတို့ အစီအစဉ်နဲ့ ခရီးသွားခဲ့ကြတဲ့သူတွေက တရုတ်နိုင်ငံက လူငယ်တွေ တော်တယ်လို့ပြောရင် ခရီးသွားဆောင်းပါးတွေ ရေးကြရင် သွားလာ စားသောက်ခဲ့ ရလို့ အနေချောင်အောင်ပြောတာလို့၊ မှိုင်းမိလာပြီလို့ ထင်နေကြသူတွေက ဒီအပြောမျိုးတွေကို သိပ်ခံတွင်း မတွေ့ကြပါဘူး။ လက်ရှိမြန်မာနိုင်ငံအခြေအနေနဲ့ အိမ်နီးချင်းတရုတ်နိုင်ငံရဲ့ ဆက်ဆံရေး အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေသူတွေအနေနဲ့ မျက်ရစ်မပါတဲ့ အသားဝါတွေတွေ့တိုင်း မုန်းနေရုံလောက်နဲ့ ဘာမှဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိချပ်ဖို့လိုပါတယ်။

၂၁ ရာစုဟာ လူရိုင်းတွေအတွက် နေရာမရှိပါဘူး။ ကိုယ့်နိုင်ငံကို ချစ်တယ် တိုးတက်ချင်တယ် ကာကွယ်ချင်တယ် ဆိုရင် အရည်အချင်းရှိတဲ့ အစိုးရအဖွဲ့ဝင်တွေကို ရွေးချယ်ပေးဖို့လိုတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကြိုးစား အားထုတ်ဖို့လိုတယ်။ မိမိမျိုးဆက်တွေကို ပညာတတ်အောင် လေ့ကျင့်သင်ကြားပေးထားဖို့လိုပါတယ်။

အောင်မျိုးထွန်းကျော်
Credit:Paukphaw

သူတို့ဆီက လူငယ်တွေ အပိုင်း(၁)

"ဆရာမဖြိုး ဘာဂီကို ခဏရပ်ဖို့ ပြောပေးပါ" ကိုယ်ရှာနေတဲ့ အရာတစ်ခု မြင်ကွင်းထဲရောက်လာတာကြောင့် ဘာဂီရပ်ခိုင်းဖို့ ဘာသာပြန်ဆရာမဖြိုးပြည့်စုံကို အကူအညီတောင်းလိုက်တာပါ။ ကိုယ်ကြောင့် အခြားလူတွေ စောင့်နေရမှာကို အားမနာနိုင်အောင်ပါပဲ။ နောက်တစ်ခေါက် ဒီလိုအခြေအနေမျိုးနဲ့ ဒီနေရာကိုပြန်ရောက်ဖို့ ဖြစ်နိုင်ခြေနည်းတဲ့အတွက် ကျွန်တော်အားမနာနိုင်ပါဘူး။ 

ဘာဂီရပ်လိုက်တာနဲ့ တစ်ပြကျော်ကျော် ပန်းခြံအလယ်မှာ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ လူငယ်စုံတွဲဆီ တဟုန်ထိုး ပြေးသွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်ခွင့်ပြုဖို့ ခွင့်တောင်းလိုက်ပါတယ်။ ဒီတရုတ်လူငယ်နှစ်ယောက်က လူပေါင်းများစွာရှိနေတဲ့ ပန်းခြံထဲမှာ ဟန်အင်ပါယာခေတ် အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး လျှောက်လည် နေကြတာ လေ။ ကျွန်တော်တို့ရောက်နေတဲ့နေရာက တရုတ်နိုင်ငံ တောင်ပိုင်းအလယ်ပိုင်း ပြည်နယ်တွေထဲက ဟူနန်ပြည်နယ်၊ ချန်ရှားမြို့၊ ကျွီကျီကျို (JuZiZhou) လို့ခေါ်တဲ့ လိမ္မော်သီး ကျွန်းပေါ်မှာပါ။

 

မန္တလေးမြို့အခြေစိုက် တရုတ်ကောင်စစ်ဝန်ရုံးနဲ့ တရုတ်-မြန်မာချစ်ကြည်ရေးအသင်း အစီအစဉ်နဲ့ ပြီးခဲ့တဲ့ မတ်လ ၂၂ရက်ကနေ ၂၉ရက်နေ့အထိ ချစ်ကြည်ရေးအတွက် ခရီးထွက်ခဲ့ကြတယ်။ စစ်ကိုင်း၊ မန္တလေး၊ ပြင်ဦးလွင်က စာရေးဆရာ၊ သတင်းစာဆရာ၊ ဓာတ်ပုံဆရာတွေနဲ့ပါ။ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့မှာ ဘာသာပြန်အပါအဝင် ၁၄ဦးလိုက်ပါလာတယ်။ ကွမ်တုန် (Guangdong)၊ ဟိုင်နန် (Hainan)၊ ဟယ်နန် (Henan)၊ ဟူပေ့ (Hubei)၊ ဟူနန် (Hunan)၊ ကွမ်ရှီကျွမ့် (Guangxi Zhuang) လို့ခေါ်တဲ့ တရုတ်နိုင်ငံ တောင်ပိုင်းအလယ်ပိုင်းပြည်နယ် ခြောက်ခုထဲက ဟူနန် ပြည်နယ်နဲ့ ကွမ်ရှီပြည်နယ် နှစ်ခုကို ကျွန်တော်တို့လေ့လာခွင့်ရကြတယ်။ ပြည်နယ်နှစ်ခုဆိုပေမယ့် မန္တလေးတိုင်းဒေသကြီး အကျယ်အဝန်းနဲ့နှိုင်းယှဉ်ရင် ပြည်နယ်တစ်ခု တစ်ခု ၅ဆကျော်၊ ၆ဆလောက်ရှိတဲ့ ဒီပြည်နယ်တွေရဲ့ ဒေသအချို့ကိုသာ ရတဲ့အချိန်လေးတွေအတွင်း လေ့လာကြရတယ်။ အထူးသဖြင့် မော်စီတုန်းမွေးရပ်မြေ၊ မော်စီတုန်းတစ်သက်တာ ပြတိုက်၊ ခရီးသွားလုပ်ငန်း၊ စက်မှု၊ အိုင်တီနဲ့ အီလက်ထရောနစ် ကုန်ထုတ်လုပ်မှုလုပ်ငန်း၊ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်း၊ မီဒီယာလုပ်ငန်းနဲ့ မြို့ပြဖွံ့ဖြိုးရေး စီမံကိန်းစင်တာတွေ အကြောင်းပါ။

 

ကျွီကျီကျို (JuZiZhou) လို့ခေါ်တဲ့ လိမ္မော်သီးကျွန်းဟာ လူထုအပန်းဖြေရာပန်းခြံ၊ ခရီးသွားလုပ်ငန်း၊ ဥက္ကဋ္ဌကြီးမော်စီတုန်း အထိမ်းအမှတ်နေရာတစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်းပေါ်ရောက်ရောက်ချင်း အုပ်စုလိုက် လမ်းလျှောက်လည်နေကြတဲ့ တရုတ်ရှေးခေတ်အဝတ်အစားတွေနဲ့ လူငယ်အုပ်စုတစ်ခုကို တွေ့ခဲ့ရပေမယ့် ရိုက်ကူးရေးတစ်ခုခုရှိလို့နေမယ်လို့ ထင်မိတယ်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့လည်း အခွင့်မသာလိုက်ဘူး။ ဘာဂီပေါ်မှာ ကျွန်တော့်အနားကပ်ထိုင်နေတဲ့ နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေးဌာန ဘာသာပြန် မစ္စတာယွီမင်း (YuMing) ကို မေးကြည့်တော့မှ ရိုက်ကူးရေးရှိလို့မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ သူတို့က အနောက်တိုင်းယဉ်ကျေးမှု လွှမ်းမိုးလာတဲ့အပေါ် မိမိယဉ်ကျေးမှု အခိုင်အမာရှိကြောင်း ဖော်ထုတ်ပြသဖို့ စိတ်အားထက်သန်တဲ့ လူငယ်တွေတဲ့။ ဒါကြောင့် အခုလို အများပြည်သူနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့နေရာ၊ ပြည်တွင်းပြည်ပခရီးသွားတွေရှိတဲ့ နေရာမှာ ဟန်အင်ပါယာခေတ်က အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး ထုတ်ဖော်ပြသကြတာလို့ ဆိုပါတယ်။ 

ဟူနန်ပြည်နယ် နိုင်ငံတကာ ဆက်ဆံရေးဌာန ညွှန်ကြားရေးမှူး မစ္စချန်ရှီ (ChenXi) ရှင်းပြချက်အရတော့ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ကမှ စတင်လာခဲ့တာ။ တစ်နှစ်မှာ နှစ်ကြိမ် နွေဦးရာသီနဲ့ ဆောင်းဦးရာသီတွေမှာ လူငယ်တွေ အုပ်စုလိုက် အခုလို ဝတ်စားဆင်ယင်ပြသကြတယ်။ သူတို့အဲဒီလို ဝတ်စားဆင်ယင်ဖို့ ဘယ်သူကမှ အတင်းမတို က်တွန်းဘူး။ တကယ်လို့ ဝတ်စားဆင်ယင်ဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်ဆိုရင်တော့ ပရဟိတအသင်း တွေရှိတယ်။ သူတို့နဲ့ဆက်သွယ်ပြီး ကိုယ်ဝတ်ချင်တဲ့ဝတ်စုံကိုပြလိုက်ရင် ကိုယ်အတိုင်းရှာပေးပြီး ထုတ်ပေးတယ်လို့ဆိုပါတယ်။ 

ခရီးသွားလုပ်ငန်း ဖွံ့ဖြိုးရေးအစီအစဉ်တွေထဲကတစ်ခု ဖြစ်နိုင်စရာရှိပေမယ့် ဆန္ဒရှိတဲ့ လူငယ်တွေနဲ့ ထောက်ပံ့ပေးဖို့ အဆင်သင့်ရှိနေတဲ့ ပရဟိတအသင်းတွေ ရှိနေတယ်ဆိုတာက စိတ်ဝင်စားစရာပါ။ 

အနားရောက်လာသူတွေ 

၂၀၁၆ ခုနှစ်ကတည်းက စတင်လာခဲ့တဲ့ ချစ်ကြည် ရေးခရီးစဉ်တွေမှာ စာရေးဆရာ၊ သတင်းစာဆရာတွေအပြင် ရဟန်းသံဃာတွေ၊ တက္ကသိုလ်တွေက ဆရာ ဆရာမတွေ၊ ဓာတ်ပုံဆရာတွေ၊ နိုင်ငံရေး သမားတွေ စသဖြင့် အဖွဲ့အစည်းအသီးသီး ပါဝင်တယ်။ အဲဒီခရီးစဉ်က ပြန်လာကြတဲ့ စာရေးဆရာ၊ သတင်းစာဆရာ ကြီးကြီး ငယ်ငယ်တွေဆီက ပြန်ကြားရတာ၊ သူတို့ရေးတဲ့စာတွေထဲ ဖတ်ခွင့်ရတာတွေက တရုတ်လူငယ်တွေ သိပ်တော်ကြတာပဲတဲ့။ 

နိုင်ငံတကာက ဧည့်သည်လာလုပ်တဲ့လူတွေအနားကို တော်တဲ့ထက်တဲ့သူတွေကိုပဲ လွှတ်ပေးထားတာ သိပ်တော့ မထူးဆန်းပါဘူး။ တစ်ချို့ဆို စာပေဆိုင်ရာဒေါက်တာဘွဲ့ရတွေ ပါပါတယ်။ အများအားဖြင့်တော့ မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျမ်းပြီးထားတဲ့သူတွေ။ အလည်အပတ်သွားတဲ့သူတွေက သာသာယာယာ ခရီးသွားသူ တွေ လေ့လာအားနည်းတဲ့သူတွေဆိုရင် ဂုဏ်ပြုညစာစားပွဲတွေမှာ ကိုယ်အနားသူတို့လာထိုင်တဲ့အချိန် သူတို့ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက် မေးတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ဖြေနိုင်ဖို့ မလွယ်ပါဘူး။ 

ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ကို ဟူနန်မှာ တာဝန်ယူခဲ့တဲ့ မစ္စချန်ရှီနဲ့အတူပါလာတဲ့ မစ္စတာယွီမင်းဆိုရင် ခရီးစဉ်စာအုပ်မှာ နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေး၊ ပြည်ပဆက်ဆံရေးဌာန ဘာသာပြန်လို့ဖော်ပြထားပေမယ့် တကယ့်တ ကယ် သူ့ကို ဝီချက်ကနေ အင်တာဗျူးလုပ်ကြည့်တဲ့အခါ သူက ဟူနန်နည်းပညာတက္ကသိုလ် အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ ရတစ်ယောက် ဆိုတာ သိခွင့်ရလိုက်တယ်။ သို့သော် သူတို့တာဝန်ယူရတဲ့အလုပ်ကို တာဝန်ထမ်းဆောင်တယ် ဆိုတာထက် သူတို့အလုပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ကြသူတွေပါ။ ညွှန်ကြားမှူး မစ္စချန်ရှီဆို သူ့ရာထူးကို ဖယ်ထားပြီး သွားလာ လည်ပတ်တဲ့နေရာတွေ ဘတ်စကားပေါ်တွေမှာ ဧည့်လမ်းညွှန်လုပ်တဲ့အလုပ်တွေကို လိုအပ်ရင် လိုအပ်သလို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ဝင်လုပ်ပေးတယ်။ သူတို့က ခရီးစဉ်အတွင်း အန္တရာယ်ကင်းရှင်းဖို့ သိချင်တာတွေပြောပြဖို့ စိတ်ချမ်းသာ ပျော်ရွှင်စေဖို့ တစ်ခုတည်းကိုပဲ အာရုံထည့်ထားသူတွေပါ။ 

အဲဒါအပြင် စကားအရာမှာလည်း လိမ္မာပါးနပ်စွာ ပြောတတ်သူတွေပါ။ နေရာအကျယ်အဝန်းမှာ ဂရင်းနစ် စံချိန် တင်ထားတဲ့ ရှီဟူလုံစားသောက်ဆိုင်မှာ နေ့လည်စာစားဖို့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဦးအောင်မင်းဦး (မန္တလေး နေ့စဉ် အယ်ဒီတာချုပ်)၊ မစ္စချန်ရှီ၊ စာရေးဆရာမ ဒေါ်နုနုကြည်(အမေ့အိမ်)တို့နဲ့အတူ ထိုင်ဖြစ်တယ်။ အဲဒီမှာ မကြာသေးမီက မြောက်ကိုရီးယား သမ္မတနဲ့ အမေရိကန် သမ္မတတို့ တောင်ကိုရီးယားမှာတွေ့ဆုံမှုအပေါ် ဘယ်လိုမြင်သလဲလို့ မစ္စချန်ရှီက မေးတဲ့အခါ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က ရလဒ်ကောင်းတွေထွက်ဖို့ သိပ်မမျှော်လင့်ရ ပါဘူးလို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ကျွန်တော်က နိုင်ငံတကာမှာ စိတ်ဝင်စားစရာတွေ ဒီလောက်အများကြီးထဲက ဘာဖြစ်လို့ မြောက်ကိုရီးယားနဲ့တွေ့ဆုံမှုအကြောင်း မေးတာလဲလို့ မေးခွန်းထုတ်တော့ သူက တရုတ်နိုင်ငံ နိုင်ငံတကာ ဆက်ဆံရေးဌာနမှာ အလုပ်လုပ်တာလေ။ အဲဒီတော့ မြောက်ကိုရီးယားအကြောင်း စိတ်ဝင်စားတာ သိပ်မဆန်းပါဘူးတဲ့။ ကျွန်တော်တို့ ကွမ်ရှီပြည်နယ်ဖက်ရောက်တော့ ကွမ်ရှီနည်းပညာပြတိုက်ရှေ့မှာ စာကြည့်တိုက်အဖြစ် ပြသထားတဲ့ မီးရထားတွဲအကြောင်းပြောကြရင်း သိခဲ့ရတာက အဲဒီနေ့တွေ့ဆုံပွဲမှာ မြောက်ကိုရီးယားသမ္မတ စီးသွားခဲ့တဲ့ မီးရထားက ကွမ်ရှီးပြည်နယ်က ထုတ်တာပါတဲ့။ 

အောင်မျိုးထွန်းကျော်

Credit:Paukphaw